Professionele coach of carbonara coach?

Coachen is een vak, deel 1

Toen ik mijn studie in Groningen deed, woonde ik in de meest ranzige studentenhuis binnen de stadsring van Groningen. Ik zal je de details besparen, maar laat ik het zo zeggen: de muizen en ongedierte in ons huis hebben de tijd van hun leven gehad. Met het eten was het ook een 9 op de schaal van student gesteld. Macaroni met gehakt, macaroni met tonijn, macaroni met ketchup waren onze toppers.

Professional in carbonara

Inmiddels, vijfentwintig jaar verder, ben ik moeder van twee kinderen, die ik regelmatig iets groens en gezonds voer. Mijn repertoire als kok is sinds mijn studententijd zeker uitgebreid, maar laat ik eerlijk zijn: als ik een lekkere pasta wil eten, ga ik met mijn vriend, wiens kookkunsten ook niet verder reiken dan het mannenkookboek, naar onze favoriete Italiaan, Pepenero in Oost.

Toen coachen alleen nog maar in de sportwereld bestond

Nee, de ambitie om een keukenprinses te worden heb ik nooit gehad. Waar ik wel vanaf mijn studie psychologie­­ mateloos in geïnteresseerd was, is het menselijk gedrag. In een tijd dat het woord alleen nog maar bestond in de sportwereld, besloot ik coach te worden. Intussen heb ik de bekende tienduizend-uren regel ruimschoots overschreden, wat zeg ik: ik zit waarschijnlijk rond mijn zilveren jubileum aan gesprekken en heb in al die jaren ook rond de 700 coaches opgeleid.

Dat zeg ik met trots, want ik ben mijn vak alleen maar interessanter gaan vinden. Coachen is geweldig. Een tijdlang ben je erg betrokken bij iemands leven en mag je daarbij als coach in zijn of haar hoofd en hart kijken. Het is ook puzzelen. Je bent samen met je coachee aan het analyseren wat het precieze probleem is, of dat wel het probleem is, waarom dat een probleem is. Dat speurwerk vind ik uitdagend. Je maakt impact.

Ik ben daarom enorm trots op mijn vak.

Carbonara of professionele coach

Het nadeel van dit mooie vak is dat iedereen zich coach mag noemen. En daar zitten een hoop rare figuren bij. Soms hoor ik verhalen waar ik echt van schrik. Coaches die niet luisteren, maar alleen maar adviseren, coaches die maar blijven graven in het verleden, coaches die vooral over zichzelf praten. Of coaches die alleen maar coach zijn geworden omdat ze zelf door zo’n diep dal zijn gegaan en nu anderen willen helpen… Dan schaam ik me eerlijk gezegd wel een beetje.

Ik durf mezelf ook geen kok te noemen als ik een pasta carbonara voor mijn kinderen heb gemaakt. Zelfs als mijn pubers gretig een tweede keer opscheppen, weet ik heus wel dat Mario’s pasta bij Pepenero verfijnder, subtieler, lekkerder is.

Kok en coach zijn beroepen die niet dicht bij elkaar staan, maar ze hebben ook enkele overeenkomsten: je wordt er alleen goed in als je bereid bent elke dag, jaren achtereen te besteden om beter te worden. Iedereen snapt dat je ook niet meteen een professionele kok bent als je je kinderen een verdienstelijke pasta carbonara weet voor te schotelen.

Bij Nonons hebben we een naam voor mensen die zich coach noemen zonder daarvoor een gecertificeerde opleiding te hebben gevolgd en zonder de bereidheid de benodigde uren de keuken van het coachen te hebben gestaan. Carbonara Coaches.

Ik wens iedereen een professionele coach toe.